Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

nequitiae N F

  • 1 nequitia

    wickedness; idleness; negligence; worthlessness; evil ways

    Latin-English dictionary > nequitia

  • 2 nequities

    wickedness; idleness; worthlessness; (equiv. to nequitia)

    Latin-English dictionary > nequities

  • 3 nēquitia or nēquitiēs

        nēquitia or nēquitiēs ae, acc. am or em, f    [nequam], bad quality, worthlessness, inefficiency, vileness, wickedness: fenestram ad nequitiem patefeceris, T.: me ipsum nequitiae condemno: filii nequitiam videre: nequitiae fige modum tuae, H.: domus haec... officina nequitiae: nequitiam admittere, faithlessness, Pr.

    Latin-English dictionary > nēquitia or nēquitiēs

  • 4 nequitia

    nēquĭtĭa, ae, and nēquĭtĭes (no gen. or dat.), f. [nequam], bad quality, badness (very rare):

    aceti,

    Plin. 14, 20, 25, § 125.—
    II.
    Trop., bad moral quality, of all degrees, idleness, negligence, worthlessness, vileness (syn.: malitia, negligentia, ignavia, mollitia; class.).
    A.
    Idleness, inactivity, remissness, negligence:

    me ipsum inertiae nequitiaeque condemno,

    Cic. Cat. 1, 2, 4; 1, 11, 29:

    inertissimi homines, nescio quā singulari nequitiā praediti,

    id. Fin. 5, 20, 56.—
    B.
    Lightness, levity, inconsiderateness: omnia mala probra flagitia, quae homines faciunt, in duabus rebus sunt, malitia atque nequitia. Si nequitiam defendere vis, licet, P. African. ap. Gell. 7, 11, 9; Auct. ad Her. 3, 6, 11.—
    C.
    Prodigality, profusion:

    quod filii nequitiam videret,

    Cic. Clu. 51, 141:

    illum aut nequities... expellet,

    Hor. S. 2, 2, 131.—
    D.
    Profligacy, wantonness, lewdness:

    uxor pauperis Ibyci Tandem nequitiae pone modum tuae,

    Hor. C. 3, 15, 1; 3, 4, 78; Ov. F. 1, 414; Phaedr. 3, 8, 15; in plur., Mart. 4, 42, 4.—
    E.
    Worthlessness, vileness, wickedness, villany:

    Lucurgus mihi quidem videtur posse hic ad nequitiam adducier,

    Plaut. Bacch. 1, 2, 4:

    si domus haec habenda est potius, quam officina nequitiae et diversorium flagitiorum omnium,

    Cic. Rosc. Am. 46, 134; id. Verr. 2, 5, 33, § 87:

    qui istius insignem nequitiam, frontis involutam integumentis, nondum cernat,

    id. Pis. 6, 12:

    maturae mala nequitiae,

    Juv. 14, 216.

    Lewis & Short latin dictionary > nequitia

  • 5 nequities

    nēquĭtĭa, ae, and nēquĭtĭes (no gen. or dat.), f. [nequam], bad quality, badness (very rare):

    aceti,

    Plin. 14, 20, 25, § 125.—
    II.
    Trop., bad moral quality, of all degrees, idleness, negligence, worthlessness, vileness (syn.: malitia, negligentia, ignavia, mollitia; class.).
    A.
    Idleness, inactivity, remissness, negligence:

    me ipsum inertiae nequitiaeque condemno,

    Cic. Cat. 1, 2, 4; 1, 11, 29:

    inertissimi homines, nescio quā singulari nequitiā praediti,

    id. Fin. 5, 20, 56.—
    B.
    Lightness, levity, inconsiderateness: omnia mala probra flagitia, quae homines faciunt, in duabus rebus sunt, malitia atque nequitia. Si nequitiam defendere vis, licet, P. African. ap. Gell. 7, 11, 9; Auct. ad Her. 3, 6, 11.—
    C.
    Prodigality, profusion:

    quod filii nequitiam videret,

    Cic. Clu. 51, 141:

    illum aut nequities... expellet,

    Hor. S. 2, 2, 131.—
    D.
    Profligacy, wantonness, lewdness:

    uxor pauperis Ibyci Tandem nequitiae pone modum tuae,

    Hor. C. 3, 15, 1; 3, 4, 78; Ov. F. 1, 414; Phaedr. 3, 8, 15; in plur., Mart. 4, 42, 4.—
    E.
    Worthlessness, vileness, wickedness, villany:

    Lucurgus mihi quidem videtur posse hic ad nequitiam adducier,

    Plaut. Bacch. 1, 2, 4:

    si domus haec habenda est potius, quam officina nequitiae et diversorium flagitiorum omnium,

    Cic. Rosc. Am. 46, 134; id. Verr. 2, 5, 33, § 87:

    qui istius insignem nequitiam, frontis involutam integumentis, nondum cernat,

    id. Pis. 6, 12:

    maturae mala nequitiae,

    Juv. 14, 216.

    Lewis & Short latin dictionary > nequities

  • 6 nequitia

    nēquitia, ae, f. u. (selten) nēquitiēs, ēī, f. (nequam), I) die nichtsnutzige Beschaffenheit, Verdorbenheit, aceti, die Säure des Essigs, des zu Essig gewordenen Weins, Plin. 14, 125. – II) das Benehmen des Nichtsnutzigen (Nichtswürdigen), des Taugenichts, des Schelms, die Nichtsnutzigkeit, Nichtswürdigkeit, Fahrlässigkeit, Liederlichkeit (liederliche Wirtschaft), Leichtfertigkeit, Schelmerei, verb. inertia et nequitia, inertia nequitiaque, Cic.: malitia atque nequitia, Cornif. rhet.: luxuria atque nequitia, Cic.: inertissimus homo, nescio quā singulari nequitiā praeditus, Cic.: nequitiae fautores, Hor.: officina nequitiae et deversorium flagitiorum omnium, Cic.: nequitiam (Leichtfertigkeit = Treulosigkeit) admittere, Prop.: alqm ad nequitiam adducere, Plaut. u. Ter.: u. so fenestras alci patefacere ad nequitiem, Ter.: nos expulit ille, illum aut nequities aut vafri inscitia iuris, Hor.

    lateinisch-deutsches > nequitia

  • 7 medulla

    mĕdulla, ae, f. [st2]1 [-] moelle, cœur, entrailles. [st2]2 [-] la fleur, la moelle (d’une chose), la quintescence.    - in medullis, Cic. Fam. 15, 16, 2: au fond de mon coeur.    - Suadae medulla: la moelle de la persuasion, la quintescence de l'éloquence.    - haec mihi semper erunt imis infixa medullis, Ov. Tr. 1, 5, 9: cela restera toujours gravé au fond de mon coeur.    - nondum implevere medullas maturae mala nequitiae, Juv. 14, 215: les maux de l'âge mûr n'ont pas encore empoisonné son coeur.    - medulla ventris, Plaut. Stich.: les entrailles.    - ossa vides rerum vacuis exucta medullis, Juv. 8, 90: tu vois leurs os vidés de leur substance et séchés jusqu'à la moelle.
    * * *
    mĕdulla, ae, f. [st2]1 [-] moelle, cœur, entrailles. [st2]2 [-] la fleur, la moelle (d’une chose), la quintescence.    - in medullis, Cic. Fam. 15, 16, 2: au fond de mon coeur.    - Suadae medulla: la moelle de la persuasion, la quintescence de l'éloquence.    - haec mihi semper erunt imis infixa medullis, Ov. Tr. 1, 5, 9: cela restera toujours gravé au fond de mon coeur.    - nondum implevere medullas maturae mala nequitiae, Juv. 14, 215: les maux de l'âge mûr n'ont pas encore empoisonné son coeur.    - medulla ventris, Plaut. Stich.: les entrailles.    - ossa vides rerum vacuis exucta medullis, Juv. 8, 90: tu vois leurs os vidés de leur substance et séchés jusqu'à la moelle.
    * * *
        Medulla, medullae. Plin. La moelle qui est dedens les os.
    \
        Mihi medullam lassitudo perbibit. Plaut. M'a tout esmoellé.
    \
        Est mollis flamma medullas. Virg. L'esmoelle.

    Dictionarium latinogallicum > medulla

  • 8 officina

    offĭcīna, ae, f. [p. opificina, cf. opifex]    - ŏpĭfĭcīna, chez Plaut. Mil. 880; Jul. Val. Res Gest. Alex. M. 3, 83. [st1]1 [-] atelier, fabrique, manufacture.    - Cic. Off. 1, 42, 150; Verr. 2, 4, 24, § 54.    - officina armorum, Caes.: manufacture d'armes.    - officina fullonis, Plin.: atelier de foulon.    - officina fabrorum, Sen.: forge.    - officina promercalium vestium, Suet.: magasin de confections.    - officina: poulailler. --- Col. 8, 3, 1. [st1]2 [-] fabrication, confection.    - Plin. 11, 2. [st1]3 [-] fig. fabrique, officine, école.    - officina spirandi pulmo, Plin. 11, 188: le poumon, organe de la respiration.    - officina dicendi, Cic.: école d'éloquence.    - officina nequitiae, Cic. Rosc. Am. 46, 134: officine de corruption.    - Cic. de Or. 2, 13, 57; Or. 3, 12; 13, 40; Liv. 39, 11, 6; cf. 39, 8, 7; Val. Max. 3, 1, 2; Sen. Contr. 5, 33, 2.
    * * *
    offĭcīna, ae, f. [p. opificina, cf. opifex]    - ŏpĭfĭcīna, chez Plaut. Mil. 880; Jul. Val. Res Gest. Alex. M. 3, 83. [st1]1 [-] atelier, fabrique, manufacture.    - Cic. Off. 1, 42, 150; Verr. 2, 4, 24, § 54.    - officina armorum, Caes.: manufacture d'armes.    - officina fullonis, Plin.: atelier de foulon.    - officina fabrorum, Sen.: forge.    - officina promercalium vestium, Suet.: magasin de confections.    - officina: poulailler. --- Col. 8, 3, 1. [st1]2 [-] fabrication, confection.    - Plin. 11, 2. [st1]3 [-] fig. fabrique, officine, école.    - officina spirandi pulmo, Plin. 11, 188: le poumon, organe de la respiration.    - officina dicendi, Cic.: école d'éloquence.    - officina nequitiae, Cic. Rosc. Am. 46, 134: officine de corruption.    - Cic. de Or. 2, 13, 57; Or. 3, 12; 13, 40; Liv. 39, 11, 6; cf. 39, 8, 7; Val. Max. 3, 1, 2; Sen. Contr. 5, 33, 2.
    * * *
        Officina, officinae, pen. prod. Cic. L'ouvroir d'un chascun mestier où on besongne, Officine.
    \
        Ex eadem officina. Cicero. Il vient d'un mesme ouvroir et ouvrier, Qui a faict l'un, a faict l'autre.
    \
        Officinas promercalium vestium exercere. Suetonius. Estre frippier.
    \
        Officina. Plin. Composition, Fabrication.
    \
        Officinam, gallinarium vocat Columella. Un gelinier.

    Dictionarium latinogallicum > officina

  • 9 nequitia

    nēquitia, ae, f. u. (selten) nēquitiēs, ēī, f. (nequam), I) die nichtsnutzige Beschaffenheit, Verdorbenheit, aceti, die Säure des Essigs, des zu Essig gewordenen Weins, Plin. 14, 125. – II) das Benehmen des Nichtsnutzigen (Nichtswürdigen), des Taugenichts, des Schelms, die Nichtsnutzigkeit, Nichtswürdigkeit, Fahrlässigkeit, Liederlichkeit (liederliche Wirtschaft), Leichtfertigkeit, Schelmerei, verb. inertia et nequitia, inertia nequitiaque, Cic.: malitia atque nequitia, Cornif. rhet.: luxuria atque nequitia, Cic.: inertissimus homo, nescio quā singulari nequitiā praeditus, Cic.: nequitiae fautores, Hor.: officina nequitiae et deversorium flagitiorum omnium, Cic.: nequitiam (Leichtfertigkeit = Treulosigkeit) admittere, Prop.: alqm ad nequitiam adducere, Plaut. u. Ter.: u. so fenestras alci patefacere ad nequitiem, Ter.: nos expulit ille, illum aut nequities aut vafri inscitia iuris, Hor.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > nequitia

  • 10 deversorium

    dēversōrium, ī n.
    1) постоялый двор, гостиница C, L etc.
    2) пристанище, убежище, прибежище (studiprum, libidinum C; nequitiae atque luxuriae Ap)
    commorandi natura d. nobis, non habitandi dedit C — природа предоставила нам временное пристанище, отнюдь не постоянное жильё

    Латинско-русский словарь > deversorium

  • 11 officina

    officīna, ae f. [из opificina от opĭfex]
    1) мастерская, место изготовления (armorum Cs, Nep; ferraria bAfr)
    2) рассадник, очаг ( eloquentiae C); школа ( sapientiae C); гнездо (nequitiae C; falsorum commentariorum C)
    3) птицеводческое хозяйство, птичник Col

    Латинско-русский словарь > officina

  • 12 praebeo

    buī, bitum, ēre [ prae + habeo ]
    1) протягивать, подставлять (aurem dictis O; se telis hostium L; manum verberibus O; crura sagittis Pers)
    2)
    а) давать, подавать (alicui panem Nep; exempla nequitiae C)
    p. causam alicujus rei O — послужить поводом к чему-л.
    б) поставлять ( equites regi L); доставлять (spectaculum L; perfugium ac solatium C); ниспосылать ( noctem sideribus illustrem T)
    3) вызывать, возбуждать ( gaudium L); внушать ( suspicionem Nep); допускать, позволять (p. rapi O)
    4) оказывать, делать (honorera alicui PM; operam rei publicae L)
    alicui vires p. Tукреплять ( или поощрять) кого-л.
    p. speciem alicujus Csказаться кем-либо
    p. se voluntati alicujus Ap — пойти навстречу чьим-л. желаниям

    Латинско-русский словарь > praebeo

  • 13 claustrum

    claustrum, ī, n. (claudo), der Verschluß, I) als Verschließendes, a) der Verschluß an Türen, Toren, Kasten usw., der Riegel, Sperriegel, Fallriegel, α) Sing., Caes. Germ. Arat. 197. Apul. met. 5, 2: claustrum evellere, Apul. met. 4, 10. – β) Plur., claves cum clostris, Cato: claves, claustra, Varr. fr., claustra et claves, ICt.: claustra ianuae, Catull.: claustra portae, Frontin.: claustra portarum, Verg., Ov. u. Liv.: arcae claustra, Claud.: claustra ferrea, Sen.: claustra laxare, Verg., relaxare, Ov., revellere, Cic., refringere, Val. Flacc., discutere, Petr.: claustra carceris convellere, Val. Max.: rumpere claustra manu, Verg.: arcae claustra remoliri, Claud.: sub signo claustrisque rei publicae positum vectigal, unter Schloß u. Riegel gelegt, Cic. – im Bilde, vitai claustra resolvere, Lucr.: obstantia claustra rumpere, Hor.: custodi claustra oris tui, Vulg. Mich. 7, 5. – b) die Sperre eines Hafens, α) Sing., die Sperrkette, claustrum obicere, Curt. 4, 5 (24), 21. – β) Plur., die Sperre = der gesperrte Eingang, ad claustra portus succedere, Curt. 4, 5 (24), 19: et eo minoris molimenti ea claustra esse, Liv. 37, 14, 6. – c) die Klappe auf einer Öffnung, quasi claustra quaedam mobilia, coniventia vicissim et resurgentia, zus. = eine Art Ventile, Gell. 17, 11, 4. – d) der Schlußnagel an einer Kriegsmaschine, claustrum reserat malleo forti perculsum, Amm. 23, 4, 6. – II) als Einschließendes, Einsperrendes, Sperrendes, a) der Verschluß, das Tor, die Mauer, Wand, die Schranken, der Damm usw., α) Sing., intra unum claustrum reservari, Eutr. 10, 1. – β) Plur., ferrea claustra, Torflügel, Mart.: Thebarum claustra, Stat.: claustra thalami, Claud.: claustra Daedalea, das Labyrinth, Sen. poët.: claustra undae, das sperrende Wasser, Sil.: Lucrino addita claustra, Verg.: venti circum claustra (Bergwände) fremunt, Verg.: suis claustris impeditos turbant, durch ihre Verschanzungen, Tac. – im Bilde, die Schranken, eminentia cuiusque operis artissimis temporum claustris circumdata, Vell.: refringere claustra pudoris et reverentiae, Plin. ep.: disiectis nequitiae quā obsidebatur claustris, Val. Max. – b) der Verschluß, als Behälter, sowohl für Menschen, der Gewahrsam, claustris poenalibus contineri, Solin. 1, 124. – als bes. für Tiere, der Behälter, Zwinger, Käfig, diu claustris retentae ferae, Liv.: domitae fractaeque claustris ferae, Plin. pan.: retibus et claustris dilatā morte tenendae ducendaeque ferae, Claud.: leo... abire domo rursusque in claustra reverti solitus, Stat.: fera bestia vincta aut clausa et claustra refringere cupiens, Liv.: ferarum modo, quae claustris aut vinculis teneantur, Liv.: raro unus aut alter de multis milibus claustra patitur, bleibt im Behälter leben, Col. – im Bilde, servitutis humana claustra perrumpere, Sen.: enotuerunt quidam tui versus et invito te claustra sua refregerunt, haben ihren Arrest gesprengt, Plin. ep. – c) der Verschluß als Örtlichkeit, die den freien Ein- u. Ausgang hindert, der Schlüssel, der Paß, claustra montium, die Bergpässe, Tac. hist. 3, 2: claustra maris, der Zugang, Schlüssel zum M., Liv. 37, 15, 1. Sil. 12, 442: u. so angusti claustra Pelori, v. der Meerenge von Sizilien, Verg. Aen. 3, 411. – d) (bes. als milit. t. t.) eine Örtl., die den Zugang zu einer andern Örtl. beschützt, bes. aber beherrscht, der Schlüssel, die Vormauer, das Bollwerk, die Grenzfestung, α) Sing., ripa Tanais, claustrum et iam perdomitorum et quot deinde adire decreverat, Curt. 7, 6 (26), 13: tunc claustrum pelagi cepit Pharon, Lucan. 10, 509: Byzantiorum civitas, claustrum Ponticum, der Schl. zum Pontus, Treb. Poll. Gallien. 6, 8. – β) Plur. (vgl. Mützell Curt. 4, 8 [33], 4. Bötticher Lexic. Tac. p. 91), claustra loci, locorum, Cic.: claustra Aegypti, Liv.: claustra Nili fluminis, Curt.: Corinthus, claustra Peloponnesi, Vell.: Elephantine ac Syene claustra olim Romani imperii, Tac.: in Alpes, id est claustra Italiae, ferebantur, Flor.: Aegyptus, claustra annonae, das Eingangstor zur Zufuhr, Tac.: quae (duae coloniae) velut claustra ad cohibendos Gallicos tumultus oppositae fuissent, Liv. – im Bilde, claustra (Bollwerk) ista nobilitatis refregissem, ut aditus ad consulatum non magis nobilitati quam virtuti pateret, Cic. Mur. 17. – e) die einschließende Truppenmasse, die Zirkumvallationslinie, claustra contrahere, Tac. ann. 4, 49. – / vulg. clōstrum, Cato r. r. 13, 2 u. 135, 2. Sen. de ben. 7, 21, 2; vgl. Diom. 383, 3. – Nbf. clūstrum, Not. Tir. 50, 90.

    lateinisch-deutsches > claustrum

  • 14 deversorius

    dēversōrius, a, um (deverto), zum Einkehren-, Logieren gehörig, taberna d., Absteigequartier, Erfrischungshaus, Plaut., Varro u. Suet. – subst., dēversōrium, iī, n., die Einkehr, das Absteigequartier, die Herberge, parvum (Ggstz. amplioris fortunae domus), Petron.: hospitale, Liv.: sordidum, Liv.: peropportunum, Cic.: emere deversorium Tarracinae, Cic.: ad monumentorum bustorumque deversoria plebe compulsā, zwang das Volk zur Einkehr in die M. u. Gr., Suet. – übtr., Einkehr, zeitweiliger Sitz, Schlupfwinkel, Zufluchtsort, si domus haec habenda est potius quam officina nequitiae ac deversorium flagitiorum omnium, Cic.: studiorum d. esse, non libidinum, Cic.: commorandi enim deversorium natura dedit, non habitandi, Cic. – / Die Hdschrn. wechseln beständig mit devers. u. diversorium, u. die neuere Kritik schwankt noch zwischen beiden, da Klotz u. Kayser Cornif. rhet. 4, 64 div., aber (wie auch Sorof) Cic. de or. 2, 234 dev., Ellendt Cic. de or. 2, 234 div., Jahn u. Obbar. Hor. ep. 1, 15, 10 div. (aber Orelli [Ausg. 3]. Haupt u. Krüger dev.), Alschefski, Weißenb., Hertz u. Müller Liv. 1, 51, 2 dev., Zumpt u. Mützell Curt. 7, 2 (8), 22 div. (aber Hedicke u. Vogel dev.), Fickert u. Haase Sen. ep. 108, 6 div. schreiben.

    lateinisch-deutsches > deversorius

  • 15 figo

    fīgo, fīxī, fīxum, ere (verwandt mit griech. θήγω dorisch θάγω, ich schärfe), heften, stecken, I) befestigend usw. an od. auf etw. heften, schlagen, schmieden, an-, aufheften, an-, aufstecken, anschlagen, anschmieden, 1) eig.: a) übh.: arma, Verg.: mentum ad guttura, Verg.: corpus in crucem, Iustin.: alqm in cruce, Cic.: alqm od. corpus alcis cruci, Quint. u. Plin.: alto sub aethere fixae stellae, Ov.: medio est fixa palato (naris), Ov. – b) insbes., α) als Anschlag öffentl. anheften, anschlagen, leges, Cic.: tabulam immunitatis, Cic.: caput legis in poste curiae, Cic.: aere publico senatus consultum, Tac. – β) als Weihgeschenk, Trophäe aufhängen (vgl. Obbarius Hor. ep. 1, 1, 4 sq. Weißenb. Liv. 23, 23, 6. Drak. Liv. 38, 43, 11), arma, Verg.: spolia, Ov.: sacra ad fastigia dona, Verg.: arma ad postem, Hor.: clipeum postibus adversis, Verg.: spolia in postibus, Liv.: arma in parietibus, Cic.: ramum adverso in limine, Verg.: dona divo, weihen, Verg. – γ) einen Bau gleichs. aufschlagen, anlegen, erbauen, moenia, Ov.: domos, sich häuslich niederlassen, Tac.: sedem Cumis, sich niederlassen, Iuven. – δ) fig. oscula, K. aufdrücken, Verg.: fig. oscula dulcia, Verg.: peregrinae oscula terrae, Ov.: gelidis in vultibus oscula, Ov. – 2) übtr.: a) übh.: nequitiae modum suae, Maß u. Ziel setzen, Hor. carm. 3, 15, 2. – b) gleichs. festbannen, vestigia, seine Schritte hemmen, Verg.: fixus manebat, er rührte sich nicht von der Stelle, Verg. – c) etw. fest-, unumstößlich-, unabänderlich machen, illud maneat atque fixum sit, quod neque moveri (umgestoßen werden) neque mutari potest, Cic.: fixum et statutum est, es steht unabänderlich fest, Cic. – II) hineinschlagend, -stoßend in etwas heften, stecken, stechen, stoßen, einheften, einstoßen, einschlagen, 1) eig.: a) übh.: clavum, Liv.: terrae tela, Lucan.: ancora figitur (haftet) in viridi prato, Ov.: fig. dentes in acumine, Ov.: sagittam in medio crure, Curt.: mucronem in hoste, Cic.: spiculum inter aures equi, Liv.: sub pectore taedas, Verg.: aquilam humo, Tac.: plantas humo, Verg. – b) prägn.: α) errichtend einschlagen, errichten, alci crucem, Cic.: crucem illo in loco, Cic. – β) mit etw. beschlagen, caligas auro (mit goldenen Nägeln), Iustin. 39, 10, 3. – γ) mit etw. treffen, durchbohren, durchstechen, anschießen, verwunden, erlegen, alqm, Verg. u.a.: animalia, Curt.: columbam, Verg.: alqm sagittā, Tac. u. Ov.: alqm od. cervam telis, Auct. b. Afr. u. Verg.: alqm latus inter et ilia, Verg. – 2) übtr.: a) gleichs. durchbohren, adversarios, mit Witzreden treffen, Cic.: alqm maledictis, seine Schm. gegen jmd. richten, Cic. – b) wohin heften, senken, fest richten, α) die Blicke, oculos in terram, Liv. u. Sen.: oculos od. vultum in virgine, Verg. u. Ov.: lumen in humo, Ov.: oculos solo, Verg.: lumina terrā, Ov.: pupulas cibo (Dat.), Hor. – β) seine Neigung, seinen Sinn usw. auf etwas fest richten, omnia mea studia, omnem operam, curam, industriam, cogitationem, mentem denique omnem in Milonis consulatu fixi et locavi, Cic. ep. 2, 6, 3: fixus in silentium, in St. versunken, Tac. ann. 6, 50. – γ) etw. in das Herz einprägen, alqd perpetuo (Adv.) animo, Cic.: alqd penitus animo, Tac.: illud fixum in animis vestris tenetote (behaltet fest im Auge) m. folg. Acc. u. Infin., Cic.: im üblen Sinne, adeo penitus hoc se malum fixit, ut etc., hat sich das Ü. eingewurzelt, Sen. de tranqu. anim. 15, 6. – c) mit dem Blicke gleichs. beheften, = den Blick auf etw. heften, fixieren, lumine terram, Pers. 3, 80: torvo lumine domum, Stat. silv. 5, 1, 140. – d) prägn., durch Schießen, Hauen beibringen, alta iuvencorum vulnera figet ubi? Mart. 1, 60, 4: mortem fixit, Sen. Herc. Oet. 522. – / vulg. figarus = figaris, Corp. inscr. Lat. 4, 2082. – Infin. fivere = figere, Paul. ex Fest. 92, 8. – parag. Infin. figier, Corp. inscr. Lat. 1, 196. lin. 27. – ungew. Partiz. fictus, Lucr. 3, 4. Varro r. r. 3, 7, 4.

    lateinisch-deutsches > figo

  • 16 infermento

    īnfermento, ātus, āre, einsäuern, panis optime infermentatus, Plin. Val. 5, 7 in. – übtr., si nequitiae spiritu infermententur animae, Rufin. Orig. homil. in num. 23. no. 7.

    lateinisch-deutsches > infermento

  • 17 invitamentum

    invītāmentum, ī, n. (invito), das Lockmittel, Reizmittel, die Lockung, der Anreiz, Reiz, mit subj. Genet., matris suae, Apul.: prima invitamenta naturae, Cic.: cum multa haberet invitamenta urbis et fori, da St. u. F. vielen Reiz für ihn haben konnten, Cic. – m. obj. Genet. (zu), non libidinis inv., sed gloriae, Curt.: inv. sceleris, Vell.: temeritatis invitamenta, Liv.: invitamenta pacis, Tac.: invitamenta nequitiae, Augustin. de civ. dei 2, 26 extr. – m. ad u. Akk., invitamenta ad res necessarias, Cic. fr.: multa ad luxuriam invitamenta perniciosa, Cic.: ad imitandum invitamento sunt (vitia), Aur. Vict.: versch., is autem, qui vere appellari potest honos, non invitamentum ad tempus (für den Augenblick) sed perpetuae virtutis est praemium, will nicht vorübergehend zu dem und jenem anlocken, sondern ein bleibendes Verdienst belohnen, Cic. ep. 10, 10. 2.

    lateinisch-deutsches > invitamentum

  • 18 latibulum

    latibulum, ī, n. (lateo), der Schlupfwinkel, das Versteck, I) eig.: a) für Tiere, ferarum furibunda latibula, Catull.: paludis secreta latibula, Phaedr.: cum etiam ferae latibulis se tegant, Cic.: repente te tamquam serpens e latibulis (aus dem Loche) intulisti, Cic. – b) für Menschen, latibula locorum occultorum, Cic. Flacc. 31: latibula aedium, Apul. met. 8, 29. – II) übtr.: ego aut volo aliquod emere latibulum aut pertugium doloris mei, Cic. ad Att. 12, 13, 2: quaerere occepit ex diffidentia latibulum aliquod temeritati, Apul. apol. 1 extr.: rumpe de latibulis nequitiae vincla, Commodian. instr. 2, 38 (37), 2.

    lateinisch-deutsches > latibulum

  • 19 latrina

    lātrīna, ae, f. (zsgz. aus lavatrina, v. lavo), der Abtritt, die Kloake, Plaut. Curc. 580. Lucil. 253 u. 400. Colum. poët. 10, 85. Apul. met. 1, 17 u. 9, 14. Vulg. 4. regg. 10, 27: latrinae publicae, Suet. vit. Lucan. p. 51, 7 R. – dah. übtr., Bordell, Tert. de pall. 4: popinae quaedam et latrinarum latebrae, deversoria nequitiae et luxuriae, Apul. de Plat. 1, 13.

    lateinisch-deutsches > latrina

  • 20 malus [1]

    1. malus, a, um (vgl. gotisch) smals, ahd. smal, klein, gering), Compar. pēior, n. pēius, iōris, Superl. pessimus, a, um, schlecht seiner Natur und seinem Wesen nach (Ggstz. bonus), fast in allen Beziehungen entsprechend dem griech. κακός, I) gleichs. subjektiv, schlecht an sich in physischer, intellektueller u. moralischer Hinsicht, nichtsnutzig, gering, A) in phys.u. intell. Hinsicht: 1) im allg.: mala tu merx es, eine schlechte Ware, als Schimpfwort, ein schlechtes, nichtsnutziges Stück, Plaut.: vinum, Hor.: aper, Hor.: herbae, Unkraut, Cato. – haud malum huic est pondus pugno, kein geringes G., Plaut. – mala et imbecilla vox, Quint. – mali versus, Cic.: verba suā naturā bona aut mala, Quint. (versch. v. mala verba unten no. II, 1, e). – malum et inconstans in eligendo genere dicendi ingenium (Geschmack), Quint.: loquendi consuetudo, Cic.

    2) insbes.: a) dem Ansehen nach schlecht, unansehnlich, häßlich, ancilla formā malā (vgl. κακώ εἰδος), Plaut.: ne crure malo, ne sit pede turpi, Hor.: facies, Quint. – v. Pers., haud mala est mulier, nicht übel, Plaut.: m. mancipium, Ter. – subst., faciem in peius effingere, ins Häßliche ziehen, verhunzen, Plin. ep. – b) von Geburt schlecht, niedrig, malo genere natus (Ggstz. bono genere natus), Cornif. rhet. 3, 13. – c) zum Geschäft schlecht, untüchtig, untaug lich (ohne moral. Beziehung), sutor, Phaedr.: poëta, Cic. u.a. – d) zum Kampf untüchtig, schwach, iuxta boni malique, strenui et imbelles inulti obtruncari, Sall.: terra malos nunc educat homines aut pusillos, Iuven.

    B) in moralischer Hinsicht, schlecht, böse, bösartig, böswillig, gottlos, niederträchtig, schurkisch, ein Schurke, Bösewicht, von Gesinnung und Handlungsweise, 1) übh.: ingenium malum pravumque, Sall. u. Plin. ep.: mala mens, malus animus, Ter.: malā mente facere, Quint.: m. mores, Sall.: m. consuetudo, Cic.: m. conscientia, Quint. – v. leb. Wesen, m. philosophus, Cic.: m. servus, Quint.: m. princeps, Tac.: m. puella, Prop.: m. serpentes, Sen.: tuus m. genius, Flor.: peior an ignavior sit, deliberari non potest, Sall.: pessimus atque optimus vir, Quint.: is omnium pessimus deterrimusque est, Gell. – subst., malus aut fur, Hor.: malarum mala disciplina, Plaut.: pessima, pessime, Plaut.: bes. im Plur., mali, die Schlechten, Bösen, Cic. u.a. – zuw. im milderen Sinne, schlau, pfiffig, schalkhaft, lose (vgl. Brix Plaut. mil. 190), o hominem malum, Plaut.: delituit mala, Plaut.: pessumarum pessuma, Plaut.: puellae pessimae, die bitterbösen, heillosen Mädchen, Catull. – od. als verstärkendes Beiwort der Schlechten, mali fures, schurkische, Hor.

    2) emphat.: a) politisch schlecht = übelgesinnt, schlecht denkend, demagogisch, cives, Nep. u. Sall.: u. subst., mali, die Übelgesinnten, Demagogen, Sall. u. Nep.: mali atque scelesti, Sall. – b) schlecht, unsittlich = unkeusch, verworfen, pueri boni malique, Catull.: non m. ancilla, Plaut.: m. adultera, Catull.: m. adulterium, Catull. – c) schlecht = eigennützig, habsüchtig, m. mater, Ter. heaut. 233.

    II) gleichs. objektiv, 1) adi., schlecht, übel, böse in bezug auf die Empfindung, das Befinden, die Lage jmds., schlimm, arg, leidig, schädlich, gefährlich, verderblich, heillos, ungünstig, unglücklich, a) vom körperl. und geistigen Befinden, valetudo, Sen.: quasi mala valetudo animi, Cic.: fuisse malā mente, nicht recht bei Sinnen, Tibull. (versch. m. mens oben no. I, B, 1). – v. Pers., cum aeger peior fiat, Cels.: cum (aegroti) pessimi fiant, Cels. – dah. malum et mortiferum est, si etc., es steht schlimm, Cels. – b) v. phys. Übeln od. Zuständen, leidig, lästig, drückend, tempestas, Hor., tempestates, Cato: tussis, Catull.: scabies, Hor.: odor, Cels. u. Hor.: aetas, das böse, drückende Alter (Ggstz. bona aetas, die Jugend), Plaut. – od. schlimm, gefährlich, morbus, vulnus, Cels.: curatio, Cels. – od. zu arg, zu groß, mala copia stomachum sollicitat, das Übermaß, Hor. – c) von Örtlichkeiten, tempestas melior, via peior, Hor. – ite in malas oras, ungesunde, verderbliche, Catull. – d) v. schädlichen Dingen, falx, Verg.: furis manus, Catull. – bes. von Gift u. giftigen od. vergifteten Dingen, virus, Verg.: cicuta, Hor.: gramina, Verg.: herbae, Tibull.: dapes. Hor. – e) v. der Zunge, Reden usw., übel, schlimm = anzüglich, schmähend, Schmäh-, lingua, Petron.: verba (κακοὶ λόγοι), Plaut. u. Catull. (versch. von mala verba b. Quint., s. oben no. I, A, 1): carmen, Schmähgedicht, Hor.: quaedam fabula, Catull.: querimoniae, unselige, schnöde, Hor. – od. beschreiend, bezaubernd, lingua, Verg.: carmen, XII tabb. fr. – f) von Nachrichten und Gerüchten, schlimm, übel = nachteilig, unglücklich, nuntius, Cic.: rumor, Hor. – g) v. Gesinnung u. Denkart, übel, schlecht, malam opinionem habere de alqo, Cic. – h) v. Lebens- u. Gemütszuständen, fama, übler, schlechter Ruf (κακώ δόξα), Sall. – pudor, die leidige, unzeitige, falsche Scham (αἰδὼς κακή), Hor.: u. so ambitio, Sall. u. Hor.: libido, schnöde Lust, Liv.: maeror, schlimmer, heftiger, Plaut. – i) v. menschl. Handlungen, Verhältnissen u. Lagen, böse, schlimm, nachteilig, unrecht, schädlich, gefährlich, facinora, Sall. u.a.: artes, schlechte, verderbliche Mittel, Sall.: exemplum, Sall.: malo more, durch unrechtmäßiges, schlechtes Verfahren, Sall.: pessimum facinus peiore exemplo admittere, Liv.: malam rem alci dare, einen Denkzettel geben, abstrafen, Plaut.: u. so malam rem merere, einen Denkzettel (Strafe) verdienen, Plaut.: malam rem sibi quaerere, reperire, arcessere, sich einen D. holen (sich Strafe zuziehen), Plaut. Vgl. Brix Plaut. mil. 274 u. trin. 1045. – od. übel, schlecht, schlimm = ungünstig, nachteilig, unglücklich, traurig, arbitrium (Wahl), Liv.: pugna, Cic. u.a.: proelia, Fronto: exitus, Sall.: fatum, Catull.: et post malam segetem serendum est, man muß auch nach einer schlechten Ernte säen, Sen. – mala res (Lage), spes multo asperior, Sall.: res peiore loco non potis est esse, es kann nicht schlimmer stehen, Ter.: dah. videte nunc, quam versa et mutata in peiorem partem sint omnia, sich zum Schlimmen gewendet, Cic.; vgl. subst., detorquere in peius (zum Schlimmern), Sen.: in peius mutari, sich verschlimmern (verschlechtern), Quint.: in peius ruere, sich verschlimmern, Verg.: rapere in peiorem partem, übel, ungünstig auslegen, Ter. – u. Acc. neutr. als Objekt (poet. für das Adv. male), ne gallina malum responset dura palato, Hor. – endlich insbes. k) von Vorbedeutungen und allem, was dazu gehört, übel, ungünstig, unglücklich, unheilbringend, auspicium, Plaut. u. Cic.: avis, ales, Hor.

    2) subst., wie κακόν, malum, ī, n. (Superl. pessimum, ī, n.) u. (wie κακά) Plur. mala, ōrum, n., das Übel, a) ein am Körper haftendes phys. oder geistiges Übel, Leiden, wie Krankheit, Fieber, Gebrechen, Fehler, m. corporis, stomachi, Cels.: mala ventris, Cels.: est a te nactus utrumque m. (Podagra u. Bocksgestank), Catull.: m. magnum, modicum, Cels.: maximum pervigiliae m., Iustin.: ne in cotidianam febrim id malum vertat, Cels. – bona malaque (Gebrechen) corporis, Suet. – von artistischen Gebrechen u. Mängeln, dum mea delectent mala me, Hor. – v. geistigen od. moral. Gebrechen, m. magnum est hoc, quod non possum tibi ostendere, Sen.: bona aut mala, Vorzüge od. Fehler, Sall.: cum tua pervideas oculis mala lippus inunctis, Hor.: m. publicum, das allgemeine Gebrechen, Sall.: mala nequitiae, Phaedr. u. Iuven. – b) von außen kommendes Übel, Leid, Unheil, und zwar von Strafe, Schlägen, Mißhandlungen, Folter, Marter (vgl. Gronov Sen. de ira 1, 16 u. die Auslgg. zu Sall. Iug. 100, 5), malo cogi, Ter.: ne malum habeat, es ihm schlimm ergehe, Cic. (u. so malum habebis, Sen. rhet., malum magnum habebis, Plaut.): malo domare od. coërcere alqm, Liv. u. Sall.: malum minitari, Ter. u. Hor.: malum minari alci, Plaut. u. Liv.: malum dare alci, einen Denkzettel geben, abstrafen, Ter.: dabitur malum, es wird dir schlecht bekommen, Plaut.: sine malo (Prügel) fateri, Ter.: vi, malo, plagis adduci, ut etc., Cic.: malum militibus meis, nisi quieverint, der Henker hole meine Leute, Liv. – von Schimpf-, Scheltworten (s. Brix Plaut. Men. 717), mala alci dicere, Catull. u. Tibull.: mala od. omnia mala alci ingerere, Plaut. – vom Unfall, hoc malo perturbati, Caes. – v. Gefahr, Drangsal, Not, m. anceps, Sall.: magnum malum est, ubi etc., Cels.: aeger in malis est, es sieht schlimm aus mit dem K., Cels. – v. Schaden, Unglück, Verderben, m. externum, v. Krieg, Nep.: mala civilia, Cic.: mala publica, öffentliche Schulden, Liv.: super haec mala, Unglück im Kriege, Iustin.: nihil mali accĭdisse Scipioni, Cic.: ut in parcendo uni malum publicum (ein Nachteil für den Staat) fiat, Liv.: eos atque alios omnes malum publicum alebat, sie und alle anderen fanden ihren Vorteil beim Unglück des Staates, Sall. – malo rei publicae, zum Schaden, Unglück, Verderben des Staates, Sall.: nimium felix malo suo, zu seinem Unglück, Vell.: malo cum tuo, Plaut.: malo esse alci, Cic. u. (Ggstz. lucro esse) Plaut.: so auch pessimo publico (aedificare, facere u. dgl.), zum größten Nachteile des allgem. Besten, des Staates, Varro, Liv. u.a. (s. die Auslgg. zu Liv. 2, 1, 3). – v. einer Übeltat, irritamenta malorum, Ov.: famam exstingui veterum malorum, Verg. – v. Tieren, ein schädliches Tier, eine Landplage, Plin. 8, 89; 11, 88 u. 106. – als Ausruf sowohl des heftigsten Unwillens als auch der nur gelinde gereizten Stimmung, in relativen Frage- u. Ausrufungssätzen, unser zum Henker, zum Kuckuk, zum Teufel, der Henker, der Teufel! Wetter! Tausend! od. milder in aller Welt! (vgl. Brix Plaut. Men. 390. Wagner Ter. heaut. 319. Westerh. Ter. eun. 4, 7, 10. Gernh. Cic. de off. 2, 53. Mützell Curt. 8, 14 [51], 41), quid tibi, malum, hic ante aedes clamitatio est? Plaut.: quae, malum, est ista tanta audacia atque amentia? Cic.: quae, malum, ratio est expertis alia experiri, wie in aller Welt kommt ihr dazu, Liv.: quae, malum, amentia te coëgit, Curt. – / Superl. malissimus als ungebr. angeführt von Varro LL. 8, 75. – Gesteigerter Superl. pessimissimus, Sen. ep. 81, 21 codd. optt.; od. pessimus gesteigert durch maxime, wie si vero saevior, maxime pessima est (apis), Colum. 9, 3, 3.

    lateinisch-deutsches > malus [1]

См. также в других словарях:

  • CRURA — varicandi ac disparandi modi duo, quorum alterum Daedalus in simulacris primus expressit, vide infra in voce Varus. Illa, uti pedes, tibias, ac femora, fasciis involvebant Antiqui, Hebraei, Graeci, Romani; interque eos aegroti primum et… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Nequam — Nequam, lat., Taugenichts; nequitiae, Bubereien …   Herders Conversations-Lexikon

  • Otto Nathanael Nicolai — (* 5. April 1710 in Kösseln, Meißnischer Kreis; † Juni 1788) war ein deutscher evangelischer Theologe. Inhaltsverzeichnis 1 Leben 2 Familie 3 Wirken …   Deutsch Wikipedia

  • ANNARUS — Rex Babyloniae, qui tanti luxus fuisse fertur, tamque gulae deditus, ut stolâ muliebri amictus, merô, et unguentô madens, 150. pialtriis simul accubantibus, velut officina nequitiae, magnis effusionibus cenitaret. Alex. ab Alex. l. 5 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CLEOMENES Siculus — C. Verris nequitiae administer. Cicer. Orat. 4. Verr. c. 26 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • GADITANA Saltatio — omnium corruptissima. Mart. l. 5. Epigr. 79. ovius epigraphe ad Turanium. Nec de Gadibus improbis puellae Vibrabunt sine sine prurientes Lascivos docili tremore lumbos. Cuiusmodi saltatriculas ex hac ins. erant qui circumducebant ad quaestum.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • MITRA — Syriacum Scaligero: ab antique μίω, i. e. μιτόω ligo, Eustath. a μίτος, i. e. filum, Etymol. Lat. Vitta, Hebr. Gap desc: Hebrew funis, χοινίον: proprie signisicat tegmen muliebris capitis. Et quidem aliquando sonat redimiculum capitis, e quo… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • OCULI — I. OCULI manus, nutus, ad deridendum adhiberi soliti: quae proin tria iunxit Appuleius Metamor. 3. Nec quî laverim, quî terserim, quî domum rursum reverterim, prae rubore memini. Sie omnium Oculis, nutibus, ac denique manibus denotatus, impos… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PANTOMIMUS — Graece Παντόμιμος, in vett. Glossis notare Histrionem dicitur: l. 27. ff. de oper. libert. qui scenicis ludis operam navat: Luciano Παντόμιμοι iidem sunt, qui ὀρχηςταὶ, i. e. saltatores. Vide cum περὶ ὀρχήσεως. Sed priusquam οἰ ὀρχηςταὶ se a… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PETRONIUS — I. PETRONIUS Aegypti praefectus ab Augusto missus Cornelio Gallo successit, adversus Aethiopas bellum gessit, quibus regina Candaceimperabat, virili quidem animô mulier, sed alterô capta oculô, Strabo l. 17. II. PETRONIUS Aelii beneficio ex… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PHOTIUS — Patriarcha Constantinopolitanus, stirpe, divitiis, rerum usu, et eruditione illustris. Summis in Aula honoribus defunctus, etiam ad Patriarchatum, utpote S. Tharasii ex sorore nepos aspiravit: pulsôque a Barda Ignatiô, licet Eunuchus et Laicus,… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»